Ik kreeg deze week advies. Ongevraagd.Van iemand die ik ken maar met wie ik nog nooit een gesprek heb gevoerd.En na dit advies vrees ik dat de behoefte van mijn kant aan zo’n gesprek ook niet toeneemt.
Ik citeer: Ik
geef je dan ook in eerste instantie het volgende advies: stop met jammeren en ga wat doen. Pak je leven op, zoek een baan, ga wat presteren. Stap uit je slachtofferrol. Wordt gelukkig. Jij bent de moeder van je kinderen, dat ben je aan hen verplicht. Geef
je kinderen het goede voorbeeld.
En ik bleef stil. Heel even.Ik las het nog een keer en was nog steeds stil. En geloof me, dat ben ik niet gauw. Ik las de zinnen ervoor ook nog eens, de zinnen erna herhaalde ik ook nog een paar
keer en toen ging stilte over in verbazing. Nu na een paar dagen ben ik er heel eerlijk gezegd nog steeds stil van. Toch gek hoe de woorden van iemand die je niets doet je toch zo kunnen raken.
Vanmorgen had ik en interview voor de Lotje &
Co. Een tijdschrift voor ouders van zorgintensieve kinderen. In een huiselijke setting aan een gezellige tafel zaten we met 5 moeders en één vader en het onderwerp was : alleenstaande ouders met zorgintensieve kinderen. Zet een
paar gelijkgestemden aan een tafel en je hebt meteen een gesprek! En hoe… We hadden geen introductie nodig…
We waren 6 compleet verschillende verhalen en zes héél andere mensen en toch was er dat begrip aan die
tafel. Dat grootse begrip dat je alleen vindt onder mensen die het snappen! En wij snapten elkaar. Niemand veroordeelde iemand en we waren eerlijk! We zagen onze eigen minpunten, valkuilen en obstakels. We zagen andermans overwinningen, kracht en
doorzettingsvermogen. Er werden letterlijk schouderklopjes uitgedeeld en er hing respect boven de tafel. Er gingen allerlei onderwerpen over die zelfde tafel en iedereen sprak vrij uit en was eerlijk.
NA afloop kwamen alle mobieltjes boven
tafel en iedereen liet vol trots de kinderen zien. Die ‘rare gevallen’ en ook hun broertjes en zusjes. Met één moeder kletste ik nog even na en het was bijzonder hoe woordeloos we elkaar begrepen.
Het voelde goed.
Vooral dat begrip! En ik denk dat dat mij zo raakt in dat ene citaat van hierboven.
Ik las ooit een ander citaat en dat zegt het eigenlijk:
Walk a mile in my shoes
See what I see
Hear what I hear
Feel what I feel, THEN
Maybe you’ll understand
Why I do what I do, ‘till
Then don’t judge me!
Dus dat citaat…. Buiten dat ik er stil van werd, wat al
bijzonder genoeg is, heeft het me ook weer de ogen geopend.
Ik jammer niet. Dat ligt niet in mijn aard. Ik doe héél veel en heb tijd tekort. Ik sta middenin het leven zolang ik al die bijzondere mensen mag ontmoeten en er bijzondere
dingen mee mag delen. En al die bijzondere dingen mag ik ook weer delen omdat ik mijn passie volg…schrijven! En daar word ik nu éénmaal erg gelukkig van. Net zoals ik gelukkig word van mijn kinderen, van madeliefjes in het gras, van zoenen
in het zonlicht en van práchtige gesprekken met nog mooiere vrienden.
En ja, ik ben de moeder van mijn kinderen. Ik verzorg, ik troost, ik praat en ik luister. Ik geef en ik krijg terug en dan geef ik nog een beetje meer. Ik lach met ze
én huil met ze….Ik ben er, altijd! En dat is voldoende.
Dus…. Als ik dit zo lees denk ik dat ik mijn kinderen een heel goed voorbeeld geef van onvoorwaardelijke liefde. En is dat niet het mooiste dat ik ze mee kan geven?!
Ik denk nog even terug aan dat gesprek, vanmorgen daar aan die tafel. De liefde voor de kinderen knalde er vanaf!
En daar….dáár word ik nu écht gelukkig van!
En wie dat niet snapt. Ach, die kan ik toch
ook niet meer serieus nemen?